ارتباط بین شناخت و نقص شناختی ملایم و دستگاه عصبی- شنوایی

مقدمه و اهداف تعداد افرادی که وارد مرحله سالخوردگی می­شوند رو به افزایش است و طبق آخرین گزارش­های منتشرشده، بیشترین میزان رشد آن ظرف 50 سال آینده خواهد بود، بنابراین کوشش برای شناخت و پیشگیری احتمالی از اختلالاتی که می­تواند سالمندان را به معلول جسمی و اجتماعی تبدیل کند، کاملا قابل توجیه است. تغییرات وابسته به سن در حساسیت[1] و حدت[2] اندام­های حسی از معمولی­ترین یافته­هایی است که در سالخوردگی یافت می شود و می­تواند زمینه­ساز و یا نتیجه گروهی از عوارض از جمله اختلال در پردازش­های شناختی گردد. هدف از مقاله حاضر مروری بررسی روابط متقابل دستگاه عصبی-شنوایی و شناخت به ویژه نقص شناختی ملایم و نیز اقداماتی است که می­توان برای بهبود و جلوگیری احتمالی از پیشرفت این بیماری در افراد مبتلا انجام داد. مواد و روش ها در مطالعه ی مروری حاضر آخرین مقالات پیرامون شناخت، نقص شناختی ملایم و دستگاه شنوایی در بانک های اطلاعاتی Science Direct، Google Scholar, Springer, Magiran,  Scopous, Proquest و   Pubmedو با استفاده از کلید واژه های مرتبط در فواصل سال های 1988 تا 2015 مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه گیری شنوایی و شناخت مکمل هم و حاوی منابع و پردازش های مشترکی هستند که کاملا درهم تنیده شده اند. استفاده از ارزیابی اصوات خالص برای بررسی ارتباط کاهش شناخت و کم شنوایی، کفایت نمی کند، لذا به نظر می رسد که استفاده از معیار دقیق تری از ابعاد شنوایی مانند انتخاب فرکانس و پردازش زمانی، بهتر می تواند این رابطه را نشان دهد.، پژوهش های اخیر نشان داده اند که برنامه های توانبخشی متمرکز بر افزایش توانایی های شناختی، می تواند سیر پیشرفت بیماری را کُند کند و نیز باعث بهبود عملکرد حافظه و شناخت گردد، لذا پیشنهاد می شود مداخلات تشخیص و درمانی توانبخشی شناختی مناسب برای این افراد انجام شود.